Juliusz Zarębski to najbardziej oryginalny kompozytor polski 2 połowy XIX wieku, w twórczości słychać motywy ludowe jak i indywidualne rozwiązania harmoniczne. Cztery mazurki opublikowano w 1880 roku. To utwory dla dość zaawansowanych technicznie pianistów, chcących pomuzykować w duecie.

Divertissement a la polonaise op. 12 opublikowano w 1883 r. (Schott). Kopię pierwodruku otrzymano od Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego.

Publikacja zawiera dwa mazurki koncertowe na fortepian solo. Utwory w charakterze wirtuozowskim utrzymane w rytmie polskiego tańca. Zarębski był jednym z najbardziej oryginalnych kompozytorów polskich 2 połowy XIX wieku a w twórczości można dostrzec kontynuację tradycji chopinowskiej. Utwory zostały opublikowane ok. 1882 roku, przeznaczone są dla wprawnych pianistów.

Lista utworów:
Kołysanka (Zarębski Juliusz)

Utwór Polonaise triomphale powstał w roku 1882. Pierwotnie kompozycja przeznaczona była na fortepian na cztery ręce i w takiej postaci partytura ukazała się nakładem Schott Musik w Moguncji w 1882 roku. Nieco później kompozytor dokonał instrumentacji utworu na orkiestrę symfoniczną (w składzie: 2 flety, 2 oboje, 2 klarnety, 2 fagoty, 4 rogi, 2 trąbki, 4 puzony, kotły i kwintet smyczkowy), lecz Polonez w tej wersji prawdopodobnie nigdy nie został wykonany. Utwór wzbogacił niewielką pod względem ilościowym twórczość Juliusza Zarębskiego dopiero w zeszłym roku. Jego rękopis został bowiem odkryty w zbiorach Archiwum Goethego i Schillera w Weimarze podczas niedawnych, żmudnych badań nad twórczością kompozytora prowadzonych przez prof. dra hab. Ryszarda Golianka z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2005 roku Polonez został wydany nakładem wydawnictwa Rhytmos.

Publikacja zawiera dwa utwory w formie mazurka na fortepin na 4 ręce. W twórczości Juliusza Zarębskiego można dostrzec kontynuację tradycji chopinowskiej. Pierwszy utwór Réverie utrzymany jest w tempie wolnym, zróżnicowanej dynamice. Utwór dugi zdecydowanie szybszy w tanecznym charakterze.

Suita polska op. 16 to utwór na fortepian solo utrzymany w zróżnicowanej formie polskich tańców: polonez, krakowiak, kujawiak, przeznaczony dla pianistów i uczniów szkół muzycznych II stopnia. Utwór został opublikowany w 1883 r. przez oficynę Breitkopf @ Härtel (Lipsk). Kompozytor zadedykował utwór Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu. Kopię pierwodruku otrzymano od Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie.

Juliusz Zarębski - Pianista i kompozytor. Urodzony 28 lutego 1854 w Żytomierzu, zmarł 15 września 1885 tamże.
Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzielała mu matka. Już od 10. roku życia koncertował w żytomierskich salonach. W 1870 ukończył z odznaczeniem gimnazjum i wyjechał do Wiednia, gdzie w Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki studiował kompozycję u Franza Krenna oraz grę na fortepianie w klasie Josefa Dachsa. Konserwatorium ukończył z dwoma złotymi medalami w ciągu dwóch lat, choć nauka przewidziana była na sześć lat. W 1873 udał się do Petersburga i po trzech miesiącach nauki zdał egzamin na dyplom "wolnego artysty". W 1874 wyjechał do Rzymu i do 1875 studiował grę na fortepianie pod kierunkiem Ferenca Liszta, z którym połączyła go trwała przyjaźń. Liszt opiekował się Zarębskim, występując z nim na wspólnych koncertach i ułatwiając mu dzięki swoim wpływom publikację utworów.
Karierę pianisty-wirtuoza Juliusz Zarębski rozpoczął koncertami w Odessie i Kijowie wiosną 1874 roku. Z wielkim powodzeniem występował w wielu miastach Europy, m.in. w Rzymie, Neapolu, Konstantynopolu, Warszawie, Paryżu i Londynie. Zainteresował się ponadto nowo skonstruowanym przez Edouarda Mangeota fortepianem o dwóch klawiaturach. W ciągu dwóch miesięcy opanował technikę gry na tym instrumencie, opracował dla niego repertuar i wystąpił w 1878 na Wielkiej Wystawie w Paryżu odnosząc ogromny sukces. W 1880 objął stanowisko profesora mistrzowskiej klasy fortepianu w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Brukseli, gdzie zamieszkał na stałe. Od 1883 z powodu kłopotów zdrowotnych (gruźlica) niemal całkowicie zrezygnował z koncertowania.

Juliusz Zarębski urodził się 28 lutego 1854 r. w Żytomierzu, zmarł 15 września 1885 r. tamże. Był kompozytorem i pianistą. Studiował w Konserwatorium Wiedeńskim w klasie kompozycji u Franza Krenna i fortepianu u Josefa Dachsa. Kontynuował studia w Konserwatorium Petersburskim, Którego dyplom uzyskał w 1873 r. w ciągu zaledwie 3 miesięcy. Wiosną 1874 r. koncertami w Odessie i Kijowie rozpoczął swoją karierę pianisty - wirtuoza. Z wielkim powodzeniem występował m. in. w Rzymie, Neapolu, Konstantynopolu, Warszawie, Paryżu i Londynie. W 1874 r. udał się do Rzymu, gdzie przez półtora roku studiował pod kierunkiem Franciszka Liszta. Od 1880 r. do śmierci pracował na stanowisku profesora Konserwatorium w Brukseli. Zarębski był jednym z najbardziej oryginalnychkompozytorów polskich 2 połowy XIX wieku. W jego twórczości dostrzec można kontynuację tradycji chopinowskiej przejawiającą się w doborze gatunków muzycznych (mazurek, walc, ballada, polonez, kołysanka, impromptu czy barakola) oraz w twórczym wykorzystaniu motywów ludowych i indywidualnych rozwiazań harmonicznej oraz w wyrafinowanej kolorystyce dźwiękowej.
Na dorobek kompozytorski Zarębskiego składają się przede wszystkim utwory fortepianowe ( na 2 i 4 ręce). Jednak jego najsłynniejszym dziełem jest napisany na krótko przed śmiercią i zadedykowany Franciszkowi Lisztowi "Kwintet fortepianowy g - moll " po 34. Wigilijne podarki op.27 ukazały się w oficynie Julius Hainauer ( Wrocław) w 1885 r. Kopię pierwodruku otrzymano od Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie.